Ζήτω η ιδιωτική πρωτοβουλία!

Η δημοσιοϋπαλληλική ιδιότητα αποτελεί τα τελευταία χρόνια αντικείμενο οξύτατων κριτικών και σφοδρής πολεμικής. Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι πλέον μόνο «ρετιρέ», «συντεχνίες» και «προνομιούχοι»… Είναι «περιττοί και τεμπέληδες», κύριοι υπεύθυνοι των κρατικών ελλειμμάτων και των ταλαιπωριών που υφίστανται οι πολίτες από τις κρατικές υπηρεσίες.

Κυβερνητικοί αξιωματούχοι, οικονομολόγοι, αναλυτές, εκπρόσωποι των «παραγωγικών τάξεων» και πληρωμένοι κονδυλοφόροι της …πρετεντέρειας και πάσχουσας δημοσιογραφίας, ικανοποιημένοι προφανώς από  τη δική τους σκληρή εργασία και κοινωνική προσφορά, υποστηρίζουν παντοιοτρόπως τη νέα «εθνική ανακάλυψη»: Ο δημόσιος τομέας είναι υπερτροφικός και παρασιτικός και οι εργαζόμενοι σ’ αυτόν αντιπαραγωγικοί και άχρηστοι.

Ακόμη και οι «αριστεροί της ευθύνης»  που ανάνηψαν πρόσφατα από το αριστερό τους παρελθόν, χειραφετημένοι πλέον, γοητεύονται από την μαγεία του «ιδιωτικού» και απαξιώνουν την απασχόληση στο Δημόσιο ως ταυτόσημη με την δουλικότητα και τη μιζέρια. Προτείνουν την κατάργηση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων βαφτίζοντάς την …διαθεσιμότητα και κινητικότητα! Και, βέβαια, ο μόνος κλάδος του δημόσιου τομέα που ξεφεύγει από το εικονοκλαστικό τους  νυστέρι είναι η Αστυνομία!

Σε κλοιό, λοιπόν, οι δημόσιοι υπάλληλοι. Σε κλοιό μέτρων καταργούν κατακτήσεις δεκαετιών, όπως η μονιμότητα, τα ενιαία κριτήρια αξιολόγησης και προαγωγής, οι αναγνωρισμένες προϋπηρεσίες και τα επιδόματα. Σε κλοιό συκοφαντιών και προκαταλήψεων, στοιχείων και στατιστικών εγκυρότητας αντίστοιχης μ’ αυτήν των κόμικς της παιδικής μας ηλικίας, που προσπαθούν να τους απομονώσουν από τους υπόλοιπους εργαζόμενους και να τους «προσαρμόσουν» στα νέα δεδομένα.

Η νεοφιλελεύθερη μνημονιακή Ελλάδα ταξιδεύει στον αστερισμό της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και της ελεύθερης αγοράς. Και η κοινωνικοπρονοιακή πλευρά του κράτους αποτελεί περιττή αποσκευή. Με την κατασταλτική πλευρά του, βεβαίως, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.

Γι’ αυτό κυρίως οι δημόσιοι υπάλληλοι συκοφαντούνται και διώκονται.

Γι’ αυτό, ενώ είναι δεδομένο ότι πληρώνουν κανονικότατα τους φόρους τους στο κράτος και τις εισφορές τους στα ασφαλιστικά ταμεία, κατηγορούνται ως υπεύθυνοι για τα ελλείμματα!

Γ’ αυτό, ενώ κατηγορούνται ότι δεν δουλεύουν και είναι περιττοί, όταν απεργούν καταγγέλλονται ότι προκαλούν χάος και ότι εξαιτίας της απεργίας τους παραλύει η κοινωνική ζωή!

Γι’ αυτό, ενώ απολύονται χιλιάδες εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, καταγγέλλονται οι δημόσιοι υπάλληλοι, επειδή έχουν κατακτήσει αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο για κάθε μισθωτό: Να υπάρχουν κανόνες που να ορίζουν πότε και πώς οι εργοδότες μπορούν να απολύουν.

Ο δημόσιος τομέας πρέπει, λέει, να μειωθεί. Εφευρίσκονται λοιπόν ποικίλα ιδεολογήματα και ανοησίες. Από το ότι τα Πανεπιστήμια και τα Νοσοκομεία πρέπει να λειτουργούν με τα κριτήρια της ελεύθερης αγοράς, μέχρι το ότι για τα ελλείμματα των ασφαλιστικών ταμείων ευθύνονται οι ασφαλισμένοι κι οι συνταξιούχοι και όχι το ότι οι εργοδότες (ιδιώτες και δημόσιο) χρωστάνε στο ΙΚΑ δισεκατομμύρια ευρώ.

Ο κρατισμός πέθανε… Ζήτω η ιδιωτική πρωτοβουλία!