Γιατί αγαπάμε τους ποιητές; Πόση σημασία μπορεί να έχει για
τον καθένα μας η ζωή ενός ανθρώπου με τον οποίο δεν σφίξαμε τα χέρια ποτέ; Τι
το ξεχωριστό έχουν οι ποιητές;
Σκαλίζεις τη μνήμη σου και θυμάσαι πως χρόνια πριν, τ’
ατέλειωτα βράδια του χειμώνα και τις μεγάλες νύχτες του καλοκαιριού, ένας
παππούς, μια γιαγιά, η μάνα ή ο πατέρας έλεγαν παραμύθια: «Κόκκινη κλωστή
δεμένη» και να το παλικάρι που πηδούσε απ’ τ’ άλογο να πάει να βρει τ’ αθάνατο
νερό. Και να ο νέος που έλιωνε εφτά
ζευγάρια σιδερένια παπούτσια μέχρι να ξαναβρεί την αγαπημένη του. Και να οι
νεράϊδες, τα ξωτικά, οι μάγισσες.
Κι όσο περνούσαν τα χρόνια κι εμείς
μεγαλώναμε, τα παραμύθια λιγόστευαν κι οι παραμυθίες πολλαπλασιάζονταν. Γιατί
στη ζωή μας είχαν πια μπει και κάτι ξένοι με παράξενα ονόματα, που μας
γλύκαιναν την ψυχή. Κι έπειτα ήρθαν ο κυρ-Αλέξανδρος, ο κόντε-Διονύσιος,
εκείνος ο θλιμμένος γέρων με τα διασιά φρύδια –εθνικό ποιητή τον έλεγαν κι αυτόν-
τόσοι και τόσοι ακόμα, που ήταν πάντα κάτι σαν παππούδες μας, σαν συγγενείς
μας. Κι όχι μόνον γιατί ευφραίναν τις καρδιές μας και μας παρηγορούσαν. Πάνω
απ’ όλα, και κυρίως, γιατί μας άνοιγαν καινούργιους ορίζοντες.
Έτσι, αυτοί οι άγνωστοι, αλλά τόσο δικοί μας άνθρωποι,
μπήκαν μέσα στη ζωή και στα μυαλά μας. Συνέβαλαν κι αυτοί καθοριστικά στην
διαμόρφωση του συστήματος αξιών μας, στην αύξηση της αντοχής μας, στην ενίσχυση
της άμυνάς μας, στη θωράκιση των συναισθημάτων μας. Μέσα από τις γραμμένες από
’κείνους σελίδες μάθαμε τα ρήματα αγαπώ, παθιάζομαι, θέλω, επιμένω,
αντιστέκομαι. Άλλοι άνθρωποι, άλλες πηγές, η ίδια η ζωή, η πολιτική και
κομματική μας ένταξη, έφτιαχναν τον ιστό γύρω απ’ τον οποίο τυλιγόταν ο Λόγος
του ποιητή. Καθόλου σαν επουσιώδες διακοσμητικό μα σαν αληθινό στολίδι.
Είναι, μετά απ’ όλα αυτά, εξηγήσιμη η φυσική αγάπη μας για
τους ποιητές, που ποτέ ίσως δεν γνωρίσαμε, μα που πολύ καλά ξέρουμε μέσα απ’ το
έργο τους. Αυτό το έργο μας περιμένει πάντα, φορώντας τα γιορτινά του, καμωμένο
από τρυφερά χαμόγελα, μελαγχολικές γκριμάτσες, δάκρυα και λόγια –όχι πτερόεντα-
και φορτωμένο με αγωνίες, όνειρα και ιδέες.
Αν οι αντίπαλοί μας είθισται να δολοφονούν τους
ποιητές, εμείς ας είθισται να τους ζούμε στους αιώνες των αιώνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου